Ο χωρισμος και το αδυτο της ψυχης μας.

Οταν ερχεται η ωρα του χωρισμου, ξαφνικα ολοι θυμομαστε το αδυτο της ψυχη μας που ποτε δεν καταλαβε...Ποιος ομως θα μας καταλαβει αμα δεν του πουμε για το αδυτο? Και αφου ειναι τοσο συμαντικο γιατι δεν το αναφερουμε καθολου κατα τη διαρκεια της σχεσης? Παιζει τελικα τοση πολυ σημασια, το γεγονος να κατανοει καποιος την ψυχη μας η εχουμε αναγκη το μυστηριο, και γι'αυτο δεν μιλαμε?
 Γνωμη μου ειναι, οτι το σημαντικοτετο ειναι μετα το χωρισμο να μπορουμε να κοιταξουμε μπροστα και να κανουμε βηματα που θα μας οδηγησουν σε κατι καλυτερο. Ναι ξερω, θα μας χτυπισουν την πορτα, ο θυμος, η μοναξια, η θλιψη, ο φοβος για αυτα που θα μας ερθουν,το συναισθηματικο κενο ακομα και η καταθλιψη. Το ολοκληρο θα γινει παλι μισο. Συγουρα ολα αυτα με τον καιρο θα περασουν,για καποιους ο χρονος αναρρωσεις θα ειναι λιγος και για αλλους περισοτερος. Το θεμα ειναι οτι πρεπει να εκμεταλλευτουμε αυτον τον χρονο ψαχνοντας να βρουμε τα λαθη μας σε αυτην την σχεση και να τα αφομοιωσουμε ωστε να μην τα ξανακανουμε και στην επομενη σχεση μας!